Op 2 juli speelde de Engelse rockband The Who in de Ziggo Dome in het kader van hun The Who Hits 50! tour.
The Who is in het jaar 1964 opgericht in het Engelse Londen door Roger Daltrey (zanger), Pete Townshend (gitarist en main songwriter), John Entwistle (basgitarist) en Keith Moon (drummer). Nu, 51 jaar later, zijn van de originele alleen nog Roger (links op de foto hierboven) en Pete (rechts op de foto hierboven) in leven. Daarom werden zijn tijdens hun optreden in de Ziggo Dome bijgestaan door: Simon Townshend, het broertje van Pete, op gitaar en achtergrondzang, Pino Palladino op bas, Loren Gold, Frank Simes en John Corey op toetsen en achtergrondzang en Zak Starkey, de zoon van ex-Beatle Ringo Starr, op drums.
De support-act van de avond was de Amerikaanse rockband The Last Internationale. Deze zetten een zeer strakke show neer en waren instaat om de hele Ziggo Dome, alhoewel niet uitverkocht, enthousiast te krijgen. De drummer van deze band, Brad Wilk, heeft vroeger bij Rage Against the Machine gespeeld, één van de bands waardoor The Last Internationale zich duidelijk door heeft laten beïnvloeden. Ook waren The White Stripes er goed in terug te horen.
Om precies 21:00 begon het optreden van The Who. Ze trapten af met de !!! Who Are You, waarin Pete direct de aandacht wist te vestigen door vlak achter elkaar The Windmill, zijn handelsmerk, een paar keer uit te voeren en Roger iedereen liet mee brullen met het refrein: “Who are you? Who, who, who, who? (Oh Who the fuck are you?) Who are you? Who, who, who, who?
Na deze grandioze opening speelden ze The Seeker, waarin Roger liet horen dat hij nog steeds zeer goed bij stem is, ondanks zijn leeftijd van 71 jaar. Na dit nummer volgden het typische beat nummer The Kids Are Allright en het bombastische I Can See for Miles, waarbij de hele zaal stond mee te zingen met de mannen op het podium.
Daarna volgden het altijd vrolijke Pictures of Lily en grote hit My Generation, waarbij bassist Pino liet zien dat hij een waardige vervanger van John Entwistle door de bas solo in het nummer perfect te spelen. Hierna volgenden een aantal minder bekende nummers, zoals het emotionele en zeer krachtige Behind Blue Eyes, Bargain en meezinger Join Together.
Toen speelde de band een hit uit hun latere periode, You Better You Bet, en speelden een paar nummers van hun rock opera Quadrophenia. Pete leefde zich uit in het I’m One waarna pianist John Corey begon aan de rustige piano intro van Love, Reign O’er Me, waarvan de sfeer snel veranderde toen Roger zijn zangcapaciteiten liet zien met een aantal krachtige uithalen.
Als kers op de taart hadden ze wat mij betreft het nummer 5:15 hierna kunnen spelen, vanwege de 4 minuten durende bas solo, maar helaas kwamen ze aanzetten met het nietszeggende elektropop nummer Eminence Front. Gelukkig begonnen ze daarna aan het werk van hun andere rockopera, Tommy.
Amazing Journey werd gespeeld gevolgd door het instrumentale hoogstandje Sparks. De bekende gitaar intro van hit Pinball Wizard begon waarna de hele zaal op zijn kop stond. Die sfeer bleef tijdens het zeer sterke See Mee, Feel Me waarin de hele zaal het Listening to you, I get the music. Gazing at you I, get the heat deel meezong.
Na dit prachtige stukje samenzang begon de band aan hun twee vaste afsluiters: Het altijd mooie Baba O’Riley en, mijn persoonlijke favoriet, Won’t Get Fooled Again, waarin drummer Zak liet zien een veel betere drummer te zijn dan zijn veel beroemdere vader Ringo door een zeer krachtige drumsolo te spelen. Het publiek zat te smachten naar meer, maar helaas hield de band het na een optreden van ruim 2 uur voor gezien. 2 uur waarin ze lieten zien dat ze nog steeds weten hoe ze een geweldig optreden moeten neerzetten, ondanks hun hoge leeftijd.
https://www.youtube.com/watch?v=Mqz1TpdcZmA