Het is woensdagochtend rond half 10 in de morgen en ik kom aanfietsen bij het sportcomplex van Sportclub Lochem. Hier zullen vandaag de beste voetballers van scholen uit de regio strijden om de overwinning. De winnaars mogen namelijk door naar Amsterdam om mee te doen voor de landelijke titel.
Er spelen vandaag 3 soorten teams: brugklassers, leerlingen uit klas 3 en het schoolteam. Ik volg vandaag voornamelijk het schoolteam van onze school.
De eerste wedstrijd
Voor aanvang van de eerste wedstrijd die ons schoolteam zal spelen, tegen een school uit Lichtenvoorde, spreek ik een aantal van onze spelers. De vraag is wat zij van de wedstrijd verwachten. Koen Meutstege antwoordt dat hij een groot verlies verwacht. Amerikaanse uitwisselingsstudent Sam Derksen daarentegen zegt: “We are going to win!” Niels van der Wal is het daar mee eens: “We gaan gewoon winnen op tactische manier!” Tot slot spreek ik Thomas Schneider: “We gaan zakelijk spelen. Dat hebben we geleerd van meneer Sieders (red. een docent die Mno geeft).”
Terwijl meneer Vonk, die de rol van coach op zich heeft genomen, overlegt met ons team, tettert meneer Meijer met 250 decibel over het sportcomplex dat de eerste wedstrijden bijna zullen gaan beginnen.
Dan begint het spel. Beide ploegen beginnen vol in de aanval. Staring lijkt sterker in de aanval, maar toch lopen onze aanvallen steeds dood.
Ondertussen klinkt om onbekende reden steeds “VOETBALLUH!!!” uit de dug-out van Lichtenvoorde.
Een hoekschop voor het Staring College levert ook niets op. Er wordt gewisseld. Bas van Rooij komt hijgend naar de dug-out toe, waar ik inmiddels heb plaatsgenomen. “Het gaat redelijk”, meldt hij als ik om commentaar vraag. Meneer Vonk is het daar mee eens. Het spel is echter wel iets te paniekerig naar zijn smaak. Jordy Rouwenhorst: “Het gaat voetballend wel goed, maar we hebben niet veel kansen. Da’s balen…”
De spelers van Lichtenvoorde reageren behoorlijk gefrustreerd op een vrije trap die zij tegen krijgen. Ook binnen hun team ontstaat steeds meer onrust. Spelers zijn boos op elkaar, ze komen niet als een team over. Het Staring College wel.
Nog 8 minuten te gaan, beide teams voelen de tijdsdruk en proberen steeds meer aan te vallen. Vonk: “Gelijkspel is ook verlies.”
Nog maar 3 minuten te gaan, de volgende teams komen er al aan. Er heerst nu behoorlijk wat onvrede bij de spelers uit Lichtenvoorde. Ze weten deze niet om te zetten in fanatiek spel en ook het Staring komt niet meer op tijd met een sterke aanval.
Einde wedstrijd. Eindstand: 0-0. We hebben 1 punt (winst 3, gelijk 1, verlies 0).
Ik vraag de spelers om commentaar. Wonderbaarlijk genoeg is Koen Meutstege van gedachten veranderd: “Wij zijn goed. Té goed!” De volgende die met commentaar komt is Thomas Schneider: “Ik had gelijk. Zakelijke stand.” Terwijl de spelers van ons team nog wat nabespreken, is er inmiddels ruzie ontstaan binnen het Lichtenvoordse schoolteam.
Het duurde even voordat ons schoolteam weer zou gaan spelen, dus ik loop een paar rondjes langs de andere velden. Over het algemeen ervaar ik een vrij fanatieke sfeer, zo ook bij de wedstrijd tussen het Erasmus en het Montessori College Twente. Jan Willem Wesselink fluit deze wedstrijd, tot groot verdriet van de fotograaf van het Montessori. Deze levert immers continu woedend commentaar op de scheidsrechter, die verder rustig door blijft gaan en zijn aandacht bij de wedstrijd houdt. Tussendoor weet collega-scheidsrechter Daan Beckers mij nog iets te vertellen over de manier waarop Jan Willem zich over het veld beweegt: “JW dartelt als een jong hertje over het veld!”
Tweede wedstrijd
Terug bij ons schoolteam. Zij spelen nu tegen het Carmel.
Onder begeleiding van luide rapmuziek van rapgroep New Wave vanaf de tribune, gaat de wedstrijd van start, Staring start niet fantastisch. Carmel valt in het begin al meerdere malen aan, maar gelukkig zijn die aanvallen zonder succes. Dit mede dankzij de geweldige doelman van het Staring: Robin Jansen.
Op een gegeven moment sprint Camill Ruiter van het Staring met extreme snelheid naar voren! Maar voor hij kans krijgt te schieten vindt er een overtreding op hem plaats. Die overtreding levert de tegenstander een gele kaart op, en een penalty voor ons! En die schiet Jordy erin! Het is 1-0!
Een poosje gebeurt er niets spannends. Wij staan voor en spelen daarom voorzichtig en het lukt onze tegenstanders niet door te breken.
We zijn in de laatste minuten van de wedstrijd beland. En Koen knalt de bal er in! Onverwacht! Het is 2-0!
Het eindsignaal gaat. Eindstand: 2-0 winst, dus 3 punten. Een totaal van 4 punten dus en dat betekent dat we nog alle kans hebben!
Ik vraag de maker van ons eerste doelpunt, Jordy, wat er door hem heenging toen hij de bal er in schoot. Jordy: “Pure vreugde! Eindelijk een goal, dat hadden we nodig!”
Derde wedstrijd
Ik praat met een aantal spelers van ons schoolteam over de volgende wedstrijd. Ze zijn positief, verwachten winst. Als ze gelijk krijgen, komen ze gegarandeerd in de finale te staan. Maar kennelijk is dat niet het enige wat de spelers bezig houdt… Bas: “Financieel gaat het met ons ook erg goed!”
Vrijwel aan het begin van de derde wedstrijd wordt Niels op onbeschofte wijze neergehaald.
Ondanks alles blijft Niels moedig doorspelen.
Staring begint aanvallender dan de tegenpartij maar is nog niet overtuigend. Ze spelen om een plek in de finale dus de sfeer is gespannen. Niels wordt meerdere malen neergeschoffeld en staat met steeds meer moeite weer op.
De eerste echt spannende aanval van Staring: Camill heeft de bal op een gevaarlijke positie, maar schiet helaas mis. Begrijpelijk, want ik hoor van de wisselspelers dat hij met zijn verkeerde been had geschoten. Ondertussen komt er steeds meer kabaal van de tribunes.
Dan is er een héél mooie aanval van het Staring door een goede actie van Bas, maar de aanval loopt uit op een misser…
Er volgen veel kansen, maar alle schoten gaan naast. Het staat nog steeds 0-0.
Maar dan scoort Camill! 1-0!!! Als het zo doorgaat komen we in de finale!
Niels wordt wederom het slachtoffer van walgelijke wandaden en coach Vonk is genoodzaakt te wisselen.
En dan wordt er weer gescoort! Door Koen! 2-0!! De plek in de finale is zo goed als zeker!
Gefrustreerd door de stand, begint een tegenstander (met bijzonder modieus kapsel, maar dit terzijde) zeer agressief gedrag te vertonen tegen Bas. Geduw, gebeuk en getrap. Bas blijft echter zeer nuchter en wint elk duel tegen deze jongen zonder geweld. Een gouden reactie!
Een andere speler van de tegenpartij krijgt een gele kaart voor vergelijkbaar gedrag. Toch blijft Staring in de aanval en laat ons team zich niet intimideren! De sfeer wordt steeds ruwer. Gelukkig halen we het einde van de wedstrijd zonder verdere incidenten.
Eindstand 2-0! Dus door naar de finale!
De finale!
De tribune is nu eindelijk een keer gevuld. Bij eerdere wedstrijden was het publiek een triest hoopje verveelde leerlingen. Dit keer zijn er verschillende schoolteams, ouders en docenten gekomen om het spel te aanschouwen.
We spelen tegen het Marianum. En de wedstrijd begint. En hij begint goed! Na niet al te lang maakt Koen het eerste doelpunt! 1-0! We krijgen daarna veel aanvallen tegen. Ook een vrije trap. Gelukkig is er tot nu toe nog geen groot gevaar uit deze aanvallen gekomen.
Dan vallen wij weer aan! Een mooi schot van de inmiddels van de schrik bekomen Niels wordt nog maar net door de keeper van Marianum tegengehouden…
Maar dan vallen de tegenstanders weer aan, en met succes. Door een foutje van onze doelman wordt het 1-1…
De spanning neemt toe! Zullen er straks penalty’s moeten komen?
Er wordt gewisseld. Jordy komt het veld af lopen: “Wat heet!” Hij heeft een punt. Het is een graad of 23 en de zon schijnt behoorlijk fel.
Een vrije trap en een corner voor ons team leveren beide niets op. Sam heeft ook last van de hitte: “F*ck the steam!”
Er wordt, te vroeg, een eindsignaal gegeven. 1-1. Er volgen penalty’s om de winst.
De eerste ronde scoren beide scholen. De tweede ronde mist Staring, maar de tegenpartij niet. De derde ronde gaan beide schoten er weer in. De spanning neemt toe. De vierde ronde. Tegenstander scoort. En Staring… mist! Het is over… Het is voorbij…. We gaan niet door naar Amsterdam…
We eindigen op de tweede plaats. Ondanks deze anticlimax is het schoolteam wel bereid voor mij te poseren als ik een teamfoto wil maken. Zie het resultaat hieronder.
