“Son of Saul” is de eerste langspeelfilm van de jonge Hongaarse filmmaker László Nemes. Het kostte hem ruim vijf jaar om deze film te maken en dit resulteerde in maar liefst vier gewonnen nominaties op hét filmfestival van Cannes in 2015.

son-of-saul-recensie_21004_274_0_90

In deze film volgen we ongeveer twee dagen uit het leven van Saul Auslander, een Hongaarse jood, die gevangen zit in het vernietigingskamp Auschwitz. Saul Auslander werkte in het Sonderkommando. De taak van dat commando was het opruimen van de lijken uit de gaskamers en het schoonmaken van deze gruwelijke plek. De mannen werkten voor ongeveer twee maanden in het Sonderkommando, daarna werden ze zelf vermoord. Je kijkt deze film met het constante idee van die naderende dood in je achterhoofd. In tegenstelling tot andere holocaust films, lijkt deze film geen hoop te kennen.

En dat maakt het een heftige film. Daarnaast schuwt László Nemes de afschuwelijke waarheid niet. Als kijker wordt je geconfronteerd met beelden die extreem realistisch zijn. De dood en het verderf en de uitzichtloze tijden, die je ziet, moeten zijn zoals het echt geweest is. Ook is deze film zo gefilmd, dat je alles om je heen ziet alsof je kijkt uit de ogen van Saul. Het beeld is nu en dan onscherp, je hoort het gekreun van pijn en de schreeuwen van angst van de andere gevangenen continu op de achtergrond. Voor twee uur lang lijkt het alsof je zelf aanwezig bent op de plek des doods.

Deze film kent geen hoop, maar wel de kracht van liefde die de mens soms kent. Wanneer Saul zijn zoon denkt te vinden tussen de lijken in de gaskamers, zet hij alles op alles om ervoor te zorgen dat zijn zoon begraven wordt, zelfs als dit zijn eigen leven en dat van zijn medegevangenen in gevaar brengt. Het maakt hem weer een beetje menselijk op het moment dat de Nazi’s hem al zijn waarden als mens hebben afgenomen.

Dat dit de meest heftige en aangrijpende holocaust film is die er waarschijnlijk ooit is gemaakt, was te merken na de aftiteling. De gehele zaal bleef zitten, niemand zei een woord. Toen ik om me heen keek zag ik mensen met tranen in hun ogen, mezelf meegerekend, maar wat we net hadden gezien, kon geen van ons echt bevatten. “Hoe hard deze film ook is”, zoals Film Fest Gent heeft geschreven, “je moet hem gezien hebben, zowel voor de onthutsende getuigenis van de horror van de Shoah als voor László Nemes’ talent om het onverfilmbare toch in beelden te vatten.”

Door Redactie

Geef een antwoord

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd.