Recensie en eerbetoon: Black Star van David Bowie

Op 10 januari 2016 is een groot talent onverwacht overleden; David Bowie. Hij leed al ruim anderhalf jaar aan leverkanker, maar heeft dit buiten de publiciteit gehouden. Twee dagen na zijn negenenzestigste verjaardag overleed hij plotseling, waardoor de wereld in shock was. Zijn dood komt in de treurige rij van artiesten die in de laatste maand zijn overleden: Lemmy Kilmister (front man van Motörhead) op 29 december, David Bowie op 10 januari, Alan Rickman (professor Sneep) op 14 januari en gisteren Glenn Frey (Frontman van The Eagles).

David Bowie heeft nog maar net voor zijn dood, op zijn laatste verjaardag, zijn laatste album uitgebracht, Black Star. Hij was een groot talent, dat zich constant veranderde en origineel bleef. Ook was hij voor vele artiesten en bands een grote inspiratiebron, zoals U2, Simple Minds en Pet Shop Boys. Daarom was dit voor mij de aanleiding om een recensie van zijn laatste album te schrijven en een eerbetoon uit te brengen aan zijn fantastische carrière.

Recensie Black Star

Vlak voor zijn dood heeft David Bowie dit album uitgebracht op zijn verjaardag. Dit is zijn vijfentwintigste studioalbum. Het album bevat 7 nummers, waaronder het nummer Black Star en Lazarus. Op dit album heeft Bowie zich weer van een verrassende kant laten zien en deze keer rustige nummers gemaakt, waarbij jazz is vermengd met pop en rock. Ook zit er een vernieuwend aspect aan zijn muziek, waarbij hij saxofoon vermengt met synthesizer. Hij kan nog altijd erg mooi zingen en dat geeft bij de meer emotionele nummers een extra effect. Bowie geeft een zachte klank aan zijn stem en daarmee kan hij samen met de tekst van de nummers een zeer sterk en rakend nummer neerzetten. Hij is een van de weinige artiesten, van wie de stem nog steeds zo goed klinkt op zijn oude dag als in het begin. Als je het album luistert wordt je meegesleept door de muziek en wil je graag verder luisteren.

Hieronder zie je het (naar mijn mening) beste nummer van het album, Lazarus:

Aan dit hele album is op te maken, dat Bowie het uitbracht als een afscheidsgeschenk voor zijn fans. Hij heeft op meesterlijke wijze verwijzingen van zijn naderende dood in de nummers en de clips verwerkt. Dit kun je vooral merken aan het bovengenoemde nummer Lazarus, waarbij hij in een ziekenhuisbed ligt en zingt over de dood. Hij heeft de uitkomst van het album en de nummers precies goed getimed, waardoor het effect van de nummers worden versterkt en dat je heel anders naar de nummers kijkt. Daarom vind ik het een waardig laatste album, dat precies laat zien hoe David Bowie was.

Een eerbetoon

David Robert Jones werd op 8 januari 1947 geboren in Londen. Zijn gezin leefde in armoede en hij was veel op de straat te vinden. In zijn tienertijd raakte hij geïnteresseerd in muziek en begon als saxofonist en zanger in bluesbandjes te spelen. Daar kreeg hij al kleine bekendheid mee en hij nam een artiestennaam aan: David Bowie. Er was namelijk al een David Jones, de zanger van The Monkees. Zijn echte doorbraak kwam in 1969 met het nummer Space Oddity. Daarmee kreeg hij wereldwijde bekendheid. Hij is toen begonnen met een ontwikkeling die hij tot zijn dood heeft voorgezet. Hij nam vele nieuwe muziekstijlen, genres en ontwikkelingen over en gaf er zijn eigen, zeer aparte draai aan. Zo bleef hij altijd vernieuwend en interessant. Hij wist zo de aandacht op zich te vestigen en hij kon altijd alle kanten op met zijn muziek.

Ook hield hij zich veel bezig met de muziekstroming glamrock, waarbij artiesten veel make-up gebruikten, glitterkostuums droegen en veel drama aan hun shows toevoegden. In 1972 gaf Bowie daar een nieuwe draai aan door een nieuw karakter voor zichzelf te bedenken, Ziggy Stardust (zie hiernaast). Hij shockeerde de wereld door als dit kleurrijke karakter te verschijnen en maakte zichzelf een legende en icoon van glamrock. Hij gaf persconferenties als Ziggy en verscheen zelfs op chique gala’s als Ziggy. Hij maakte zich op deze manier onsterfelijk. Zo doorbrak hij het imago van de keurige artiest. Hij ging zo tegen de toenmalige maatschappij in en deed iets dat nog nooit eerder was gedaan.

Na 1975 stopte hij abrubt met dit karakter en veranderde zijn muziekstijl drastisch. Hij ging zich meer bezighouden met de nieuwe stromingen punk en artrock. Zo behaalde hij een grotere bekendheid en wist hij vernieuwend te blijven. Aan deze bekendheid zat ook een duistere rand, want hij raakte verslaafd aan cocaïne. In die tijd woonde hij veel in Berlijn. In de jaren ’80 werkte hij samen met grote namen in de muziekwereld als Mick Jagger, Queen en Iggy Pop. In die periode bracht hij zijn grootste hits uit, zoals Under Pressure, Let’s Dance en China Girl. Hij werd een begrip in de muziekwereld en zijn muziek ging de hele wereld over.

Hieronder zie je het nummer, Under Pressure:

In de jaren ’90 hield hij zich vooral bezig met zijn oude stijl van muziek en bracht veel oud materiaal weer opnieuw uit. Toen waren de nummers al klassiekers geworden en werd het met veel enthousiasme onthaald. Deze trend bleef hij doorzetten, maar hij trok zich na 2000 steeds meer terug uit de muziekindustrie, om meer aandacht te kunnen geven aan zijn gezin. Hij bracht in die periode nog maar weinig albums uit. Op zijn negenenzestigste verjaardag bracht hij zijn laatste album uit, Black Star. Twee dagen daarna overleed hij. Hij leed al anderhalf jaar aan leverkanker, maar vertelde het alleen aan vrienden. Hij dacht nog dat hij nog langer te leven had en was al bezig met de nummers voor nog een nieuw album. Helaas heeft het niet meer zo mogen zijn.

Hij was een groot zanger met een karakteristieke stem en een fantastische carrière. Hij bleef actief tot zijn dood en deed alles voor zijn fans. De wereld zal hem missen.

R.I.P. David Bowie

Richard Ribbers