De populariteit van de Nederlandse hip-hop-scene neemt nog steeds sterk toe. De Amerikaanse pop-idolen zakken langzaam van de voorgrond en Nederland is geobsedeerd met Ronnie Flex, SBMG, Sevn Alias, et cetera. Deze sub-cultuur wordt steeds duidelijker een kenmerk van deze generatie: Is rap het nieuwe punk-genre?
Punk: een ruwe vorm van muziek, met als doel de walging van de maatschappij te vertalen in muziek. Het was oorspronkelijk een muziek-genre waarbij de jeugd zich afzette tegen de ‘traditionele’ cultuur van de andere generaties. Popmuziek was immers niet (genoeg) gericht op de jeugd, en daartegen moest geprotesteerd worden. Ruige kapsels, tatoeages en piercings, dit was de stijl van de jaren 70. Het was dé shit, de ongepolijste gitaren en de grunge van de schreeuwerige zang. Ouderen konden het niet aanhoren en luisterden veel liever naar klassieke muziek of popmuziek zoals van The Beatles, maar deze jeugd was niet te stoppen.
Het punk-genre bloeide uit tot een nieuwe cultuur, New Wave. Bands zoals A-Ha en Duran Duran gingen meer letten op imago. Filmpjes en illustraties werden populairder.
Het genre New Wave groeide door en werden meer toegankelijk, en door de opkomst van technische muziek keerde de popmuziek terug. In deze tijd waren vooral Micheal Jackson, Toto en Rick Astley te horen op de radio.
Door de jaren heen zijn er nog een aantal verschillende genres gekomen en gegaan, zoals de grunge van de jaren 90. Hierbij moet je vooral denken aan Nirvana en Pearl Jam, die voortborduren op het punk-genre. Wat eigenlijk best gek is, is dat ook popartiesten heel populair blijven. Bekende namen van die tijd zijn dan ook Britney Spears, NSYNC en The Spice Girls.
In de 00’s overmeesterde de popmuziek de laatste restjes rock en punk, de popartiesten domineerden toen pas officieel de hitlijsten. Namen die je nu nog langs hoort komen zijn Beyonce, Pink en Lady Gaga. Ondergrondse subculturen zoals metal, post-punk, R&B en metal leefden voort. Deze genres lieten af en toe wat van zich horen, maar ze werden nooit zo groot als de popmuziek. In Nederland groeien wél ook de eerste rapnummers uit tot hits. Zo staan clubs vol mensen te swingen op de nummers ‘Dansplaat’ van Brainpower. Eventjes brak de rap door in de mainstream.
Terug in het heden is dat heel anders. Jonge pubers testen hun creativiteit op het internet, want door de komst van Spotify en Soundcloud is het publiceren van muziek veel toegankelijker. Van de Bijlmer tot Oosterhout, en van een achterstandswijk in Rotterdam tot Lochem. Veel nieuwe rappers worden geboren en alles wordt massaal op het internet gegooid. Onze generatie luistert volop naar deze Nederlandstalige artiesten. ‘Lowkey’-rappers van tien jaar geleden (zoals keizer en HEF) treden opeens in de ‘mainstream’ spotlight. Nieuwkomers in overvloed, zoals de rappers van hip-hop collectief New Wave (2015). Waarvan ouders denken ‘Duran Duran en The Cure’, denkt onze generatie aan “Lil Kleine en Ronnie Flex”. De nummers van New Wave hebben meerdere prijzen gewonnen, waaronder de befaamde Popprijs 2015. Het album heeft 38 weken in de top 100 albums gestaan: een groot succes dus.
De jeugd van nu is geobsedeerd met de levensstijl van de rappers. Merken zoals Supreme en The North Face vliegen de winkel uit. Het stoere gedrag van de rap-iconen heeft zeker invloed op de jongeren. Ze kopen meer merkkleding en doen stoer over geld. Een steeds grotere groep jongens en meisjes gaat zich op een bepaalde manier kleden. Ze zetten zich, net als in de punk-periode, af van de vorige pop-cultuur. Inmiddels worden de pop-artiesten verdrongen in de top 40, de Nederlandse hiphop blijft maar groeien, in beide populariteit en kwantiteit.
Rap en punk hebben niet veel overeen als je puur luistert naar het geluid. Één vergelijking is het uiten van emoties door improvisatie. Wat in de punk periode gebeurde via een stoere gitaar, gebeurt nu met woorden op een vurige beat.
Als ouderen aan rapmuziek denken, wordt al vaak ‘geld’, ‘sex’ en ‘drugs’ genoemd. Ze vinden het een slechte uiting, ze zijn namelijk van mening dat de jeugd van tegenwoordig maar asociaal is. Op dit vlak moet ik ze af en toe wel gelijk geven. Neem bijvoorbeeld de groepen jongeren die onder de naam ‘straathyenas’ vandalisme pleegden. Bovendien heeft iedereen wel gehoord over de capriolen van de treitervlogger Ismail en de rapper Boef die een aantal meisjes ‘kechs’ noemde. Het is dus logisch dat de oudere generatie twijfelt over de goede bedoelingen binnen de cultuur.
Maar was rock n’ roll en punk niet vaak over ‘sex’? En artiesten uit de vorige eeuw stierven toch ook aan drugsoverdosis? Het is dus echt geen onbekend thema in de muziekindustrie, dus geen reden om het rapgenre af te keuren. Want dát is precies wat de oudere generatie deed bij het punk-genre. Die ‘herrie’ zou de jeugd op het verkeerde pad brengen, maar uiteindelijk viel het allemaal wel mee.
Maatschappelijk gezien zijn er overlappingen tussen het rap- en het punk-genre. Grote groepen jongeren gaan zich een bepaalde manier gedragen. Bovendien keren ze zich van het typische pop-geluid. In plaats daarvan werd iets unieks gecreëerd. Het genre blijft zich ontwikkelen, met subgenres die komen en gaan. Pop is niet langer het overmeesterende geluid. De Nederlandse rap-scene is groter dan ooit, en slokt het pop-genre op in een enkele hap. Maar of dit genre dan daadwerkelijk vergelijkbaar het het punk-genre van toen is, is discutabel.