Het is nu vier jaar geleden, dat ik de eerste schoolweek op het Staring College te Lochem heb doorgebracht. Twee jaren daarvoor was mijn eerste week op de locatie Berkelaan te Borculo. Nu in de eindklas 6 vwo en een stuk wijzer en dat geldt voor meerdere leerlingen. Ik heb mijn plek gevonden en weet waar ik naar wil gaan, welk pad ik ga nemen in maatschappij.
‘Doe normaal, dan ben je al gek genoeg’, een zin die de norm is in deze maatschappij, voor het eerst is het pas echt sterk naar voren gekomen, met name in de leraren. Iedereen kent wel een docent, die vreemd, prettig gestoord of absurd is op deze school. Streng of losjes, geliefd of niet de populairste, normaal of excentriek, alle soorten komen er voorbij op deze school. Sommige docenten hebben zo’n ‘vreemde’ persoonlijkheid. Ieder met zijn eigen passie of interesses, waar soms vreemd tegenop wordt gekeken en waarvan wordt gezegd: “Doe niet zo gek.”
Zie je hen veranderen? Nee, of ze vergroten het uit en zijn er compleet mee eens, of anderen hebben het niet eens door dat ze zich vreemd gedragen. Ze doen niet gek, ze zijn gewoon hunzelf.
Dat ziet men ook in leerlingen. Foute T-shirts: geen probleem, gekleurd haar: no problemo. Sommige docenten zullen er met interesse naar vragen of het zelfs in hunzelf herkennen, andere moeten ervan glimlachen als ze zien dat je uit je dak gaat op een muzieknummer. Maar tussen leerlingen is er ook geen enkele wrijving qua mode, niemand maakt een nare opmerking als je kleding draagt die ‘uit te mode’ of fout zijn. Expressie door middel van kleding is een punt, die men in de school kan zien.
Deze twee groepen doen het ook niet apart van elkaar, dat heb ik al in voorbeeld genoemd. Leerlingen en docenten spelen in op de ander, doet een leraar vreemd of gek, dan kan hij of zij wat terug verwachten wat even absurd is. De ‘Wanted’ posters van de examenstunt van vorig jaar, is een goed voorbeeld ervan. Gekke feitjes worden uitgelicht of de docent wordt belachelijk gemaakt over hun vreemde gedrag en de meeste doen gewoon mee, zelfs zo ver dat ze het van elkaar gebruiken.
‘Doe normaal, dan ben je al gek genoeg’, is dan ook een gedragscode, die hier op school niet de hoofdregel is. Iedereen is uniek en gek op zijn eigen manier en ik ben blij dat ik daar achter ben gekomen op deze school. ‘Wees je zelf, dan doe je gek en absurd en geniet ervan.’, is dan ook op onze school een ongeschreven afspraak, een ongeschreven afspraak die een absurd hoeveelheid variaties heeft en door elke leraar en leerling een andere betekenis heeft gekregen.