De Heilige Drie Eenheid, de zijden van een driehoek, het atoomnummer van lithium en zo kun je nog veel langer doorgaan. Het getal drie is verbonden met veel belangrijke zaken, dit is de derde editie van Golden Oldies, waaronder de muziek. Een band die uit drie personen bestaat heeft altijd iets magisch gehad vind ik zelf. Bands zoals Greenday, Nirvana en ZZ Top, alle bestaande uit drie leden, hebben hun stempel gedrukt op de hedendaagse muziekindustrie en veel memorabele albums uitgebracht. Deze editie van Golden Oldies is gewijd aan bands, bestaande uit drie personen, die op hun eigen, soms excentrieke wijze, de wereld veroverd hebben met hun muziek: Mötorhead, The Jimi Hendrix Experience en Rush.
Mötorhead
Hard gassen en zoveel mogelijk kabaal produceren, dat is het credo van de Britse hard rock band Mötorhead die al sinds 1975 voort stoomt. Van de originele bezetting is alleen nog zanger en bassist Lemmy Kilmister over die op dit moment wordt bijgestaan door gitarist Wizzö Campbell (1984) en drummer Mikkey Dee (1992). In de loop der jaren heeft de band 22 studio albums uitgebracht gevuld met wat door menig persoon aangeduid wordt als teringherrie. Hun mix van hard rock en punk rock heeft een belangrijke invloed gehad op de ontwikkeling van genres zoals de thrash metal en de speed metal en heeft daarmee een grote invloed gehad op bands zoals Metallica maar ook op Nederlandse bands zoals Peter Pan Speedrock en het uit jonge honden bestaande en zeer aan te raden Black Bone.
Maar genoeg gelul zoals Lemmy waarschijnlijk zou zeggen als hij Nederlands sprak, want het draait natuurlijk om de muziek in deze serie. Voor de Die Hards onder ons is Ace of Spades, vertaald als Schoppenaas voor de cover van PPS, een echte aanrader. Dit nummer gaat over pokeren, maar daar merk je verder weinig van behalve als je moeite doet om Lemmy’s, soms onverstaanbare, teksten te ontcijferen. Het lukte me helaas niet om een nummer te vinden dat goed luisterbaar is voor het grote publiek, maar dat vind ik nou net de kracht achter dit snoeiharde trio.
The Jimi Hendrix Experience
In 1966 stond de muziek wereld ineens op zijn kop vanwege het meesterlijke gitaarspel van de 23 jarige Afro-Amerikaan Jimi Hendrix. Deze gitaar god deed dingen die nog nooit vertoond en gehoord waren, zoals gitaar spelen met zijn tanden, spelen achter zijn rug en daarnaast zong hij daar ook nog bij. Het bijzondere daarbij was ook nog een keer dat hij speelde op een rechtshandige gitaar waarop hij de snaren omgedraaid had, want hij was linkshandig.
Toen zijn bekendheid in de VS steeg, waar hij speelde als begeleiding van o.a. Little Richard, besloot een radio-DJ om hem naar Engeland te halen om hem daar te laten spelen. Engeland was toen hét land van de pop. Als begeleiding werden twee jonge muzikanten, de 21 jarige bassist Noel Redding en de toen 19 jarige drummer Mitch Mitchell, aan hem toegewezen. Samen vormden ze The Jimi Hendrix Experience.
Alhoewel de band maar drie studio albums heeft uitgebracht, Hendrix stierf in 1970 op de leeftijd van 27(!) jaar, staan ze toch bekend als één de meest revolutionaire bands die de wereld ooit heeft gekend. De hoofd act was natuurlijk Hendrix zelf, maar zonder de andere twee had hij nooit deze cult status kunnen bereiken. Redding en Mitchell staan nog steeds bekend als één van de strakste ritme secties die er ooit geweest zijn. Deze mix van een onnavolgbare zingende gitarist met de krachtige baslijnen van Redding en het ritmische gedrum van Mitchell heeft het gitaarspel van Hendrix over de wereld verspreid en vele gitaristen geïnspireerd. Zo ook de gitaristen van de Nederlandse bands Dewolff en Birth of Joy, die beide muziek spelen in de stijl van bands als The Doors en Deep Purple, en die ik zeker reken tot de beste bands die ons land kent.
Het nummer Hey Joe is één van de bekendste nummer van The Experience en laat de kwaliteit van dit super trio als geheel het beste zien. Maar dit is mijn persoonlijke favoriet binnen een collectie van meesterstukken, dus wat je ook luistert, van Foxy Lady tot Voodo Child, maakt niet uit.
Rush
Van de drie genoemde bands doet waarschijnlijk het meest onbekend aan. Dit trio Canadese hard rockers is nooit echt doorgebroken naar het grote publiek maar wist met haar unieke stijl de harten van velen te omsluiten en doet dit nog steeds.
Rush bestaat sinds 1974 uit zanger en bassist Geddy Lee, gitarist Alex Lifeson en drummer Neil Peart. In die tijd hebben ze 24 gouden albums/singles/EPs uitgebracht waarvan er zelfs 14 platina geworden zijn, er zijn maar twee bands die er meer hadden en dat zijn totaal niet verrassend The Beatles en The Rolling Stones.
Rush begon oorspronkelijk als een blues band maar is in de loop van de jaren 70 steeds meer de hard rock kant opgetrokken. Hun muziekstijl werd in hun beginjaren zeer bekritiseerd en ondergewaardeerd omdat het niet radio proof was en omdat hun muziek niet paste in het toenmalige muzikale plaatje waar bands zoals Deep Purple en Led Zeppelin juist wel in pasten. De teksten van Rush, geschreven door drummer Peart, waren, en zijn nog steeds, erg geïnspireerd door de literatuur wat ze toen de naam van brave koorknaapjes opleverde. Om van dit stoffige imago af te komen kwamen ze 1976 met het 20 minuten durende meesterstuk 2112 op de proppen wat resulteerde in hun doorbraak naar het grotere publiek. De band begon daarna na elk album steeds verder te ontwikkelen wat gezorgd heeft voor een zeer diverse discografie waarin de loop van de tijd de synthesizer steeds een grotere rol in kreeg.
Maar de reden waarom ze ik ze hier noem heeft natuurlijk niet alleen te maken met de muzikale groei de band doorgemaakt heeft, en die bands zoals Dreamtheater en Tenacious D zeer geïnspireerd heeft, maar ook met de individuele kwaliteiten die elk bandlid toevoegt. Zo is Geddy Lee is een meesterlijke bassist die naast dat hij zingt en synthesizer, met zijn voeten speelt, de meest technische baslijnen produceert die eigenlijk de taak van Neil Peart als drummer overneemt. Peart zelf is een ware pionier als het gaat om drummen en percussie in het algemeen en veel drummers zeggen door hem geïnspireerd te zijn. Daarnaast schreef hij de veel bekroonde liedteksten van de band. Gitarist Alex Lifeson bracht met zijn technische spel de muziek tot één geheel wat de band de naam van super trio heeft bezorgd.
Dit super trio heeft genoeg muziek uitgebracht dus er is ook keuze zat. Naast het al eerder genoemde 2112 is het nummer Tom Sawyer, waarvan The Foo Fighters laatst nog een cover van speelden in samenwerking met Tenacious D frontman Jack black, de band hun grootse hit.
Deze drie bands laten zien dat er met weinig bandleden toch super goede muziek gemaakt kan worden, dat kwantiteit de kwaliteit niet altijd goede hoeft te komen. Dit was de derde editie van Golden Oldies, fijn weekend.
