Nadat oud-leerlinge van Staring Noa van Waveren haar schooldiploma haalde ging ze niet direct bezig met een vervolgopleiding, zoals de meeste mensen wel doen. In plaats daarvan nam ze een tussenjaar, waarin ze heeft gereisd en gewerkt in Zuidoost Azië. Dit was een zeer aan te raden ervaring.
Ze begon met vrijwilligerswerk als juffrouw. Zonder bevoegdheden voor lesgeven of enige ervaring, gaf ze twee maanden Engelse les op een klein basisschooltje in Cambodja. Ook al leerden de kinderen Engels van het laagste niveau, ze deden allemaal enthousiast mee. Ze deden hun best om in de les een snoepje te krijgen voor goede prestaties, en konden intens gelukkig worden van het vast mogen houden van een fotocamera. Elke ochtend hadden ze een vast begroetingsritueel. De juffrouw groette de kinderen, die een vast antwoord opdreunden. Het feit dat de arme Cambodjanen zo gelukkig en dankbaar waren met hun dagelijkse leven, maakte veel indruk op Noa. Wat in Nederland als extreme armoede zou worden beschouwd, was daar normaal, en de mensen konden er prima mee leven en gelukkig zijn.
Na Cambodja volgden twee maanden werken als verzorger in een Wildlife Park in Indonesië. Hier werden zieke of invalide dieren verzorgd, om ze later in het oerwoud weer los te laten. Noa moest elke dag eten voor de apen verstoppen in hun kooi. Die moesten het eten gaan zoeken, zodat ze niet lui werden, en later in de jungle ook konden overleven. Hokken schoonmaken en dieren observeren behoorden ook tot haar taken. De Indonesische parkwachters waren aardig, en bereid om het weinige wat ze hadden te delen.
Vier maanden werken vond Noa wel meer dan genoeg, dus besloot ze te gaan rondreizen. In de haar resterende 8 maanden trok ze door Thailand, Laos, Myanmar, Vietnam, de Filipijnen, Singapore en Australië. Dit leek eerst eng om te doen, helemaal alleen rondreizen. Maar het viel ontzettend mee. De andere toeristen die ze daar tegenkwam waren aardig, en nieuwe vrienden maken ging haast vanzelf. Eerst was vreemden aanspreken eng, maar later was het “makkelijker dan brood halen bij de bakker”. Alle jonge toeristen slapen in een hostel, waar de sfeer gezellig is en iedereen contact zoekt met elkaar. Met zijn allen slapen op een ongeordende , vieze zaal, waar je zonder oordopjes en slaapmasker niet in slaap kunt vallen, was een hele leuke ervaring.
Ook maakte ze kennis met gebruiken en tradities van de landen waar ze doorkwam. Ze woonde een bruiloft bij van een Amerikaans meisje met een lokale bewoner. Die werd uitgevoerd in typische klederdracht, en compleet met alle rituelen. Het is ook niet vreemd als een bus iets later komt dan gepland. In Laos moest ze 3 uur wachten op de bus, daarna een stoel met een andere jongen delen omdat er niet genoeg plek was. De busreis duurde 12 uur, en de passagiers kwamen om 2 uur ’s nachts aan op de plaats van bestemming. Toen moest nog een hotel gevonden worden, maar die zaten allemaal dicht. Na te zijn achtervolgd door straathonden kon Noa pas om 3 uur ’s nachts in een kamer van een hotelletje. Dan leer je toch wel iets anders kijken naar het leven. “De 10 minuten vertraging van de NS stellen dan niet zoveel meer voor”.
Nu studeert Noa aan het University College in Rotterdam, en voelt zich prettiger en zelfverzekerder na haar tussenjaar. Ze beveelt het iedereen van harte aan, het is een geweldige ervaring.