Ik heb een week of twee geleden voor het eerst in mijn leven hoofdluizen gehad. Ja, dan schrik je. Ik kwam er achter doordat mijn jongere broertje op school gecontroleerd was. Diezelfde middag werden we gebeld en van onderin de lade kwam de luizenkam. Ik kwam er gelukkig achter, maar wat gebeurt er als er geen moeders en juffen zijn om te jouw haar op luizen te controleren? Ik was best verbaasd dat er zo weinig aandacht aan besteed wordt, terwijl er overduidelijk een ‘epidemie’ heerst, ook hier, op het Staring College.

“Help! Ik heb hoofdluis!” Je hoeft je heus niet ongerust te maken op ziektes of bang te zijn dat je een minderheid bent. Na een beetje rondvragen merk je al snel dat veel anderen als kind of zelfs als volwassene luizen hebben gehad. Het is helemaal niet omdat je ‘vies’ bent of je slecht verzorgt, het is een kwestie van toeval.

Ik knuffel veel met mijn broertje en zo kwam de hoofdluis met mij in contact. Op een omgeving zoals school zitten ook meerdere leerlingen dicht op elkaar. In de pauze hangen we regelmatig met onze hoofden bij elkaar om op ons mobiele apparaten te kijken en na het gymmen delen we weleens borstels of kammen. Vandaar ook het begrip ‘selfieluis’, het verspreiden van luizen door je hoofden bij elkaar te houden voor een selfie. Het voorkomen van luizen is heel lastig in een omgeving waar het vol is van mensen. Je moet je absoluut niet gaan afzonderen van de wereld in het hoekje van je kamer, zorg gewoon dat je regelmatig controleert en dat je actie onderneemt wanneer het zover is. Als je toch helemaal kriebelig wordt van het idee, kun je altijd luis-afstotende producten op je hoofdhuid aanbrengen.

Geef een antwoord

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd.